Résumé :
|
Al lang voor er sprake was van transnationaal consumentenrecht, vonden er verdrags-rechtelijke unificaties plaats in het passagiersrecht, waarbij de focus voornamelijk lag op de vergoeding van lichamelijke schade en schade aan bagage. Momenteel bestaan zo het Verdrag van Montreal, dat wereldwijd van toepassing is op luchtvervoer, het Verdrag van Athene, zoals gewijzigd door het 2002 Protocol (PAL2002) 1 met als toepassingsge-bied zeevervoer en COTIF-CIV, dat een pan-Europees aansprakelijkheidsregime omvat voor personenvervoer per spoor 2. Vervoer over de weg is een buitenbeentje. Hoewel ook hier een verdrag bestaat, het CVR-verdrag 3, zijn de meeste Europese landen geen partij bij dit verdrag. De aansprakelijkheid van de wegvervoerder wordt dan ook beheerst door Verordening 181/2011 4. Voor het overige is dit systeem zeer gelijklopend met dat van de verdragen, nu het ook voorziet in een dwingend systeem van risicoaansprakelijkheid met hoge aansprakelijkheidslimieten en beperkte ontheffingsgronden 5.
|